Dowiedz się więcej
Rodzaje psychoterapii indywidualnej
Psychoterapeuci w naszym zespole poddają się regularnie superwizji prowadzonej przez certyfikowanych superwizorów uznanych towarzystw psychoterapeutycznych.
Psychoterapia psychoanalityczna wywodzi się z psychoanalizy Zygmunta Freuda. Psychoterapia psychoanalityczna od psychoanalizy różni się w praktyce siedzącą pozycja pacjenta (w psychoanalizie pacjent leży na kozetce) oraz zwykle mniejszą częstotliwością sesji w tygodniu: 2-3 sesje (w psychoanalizie jest to 4-5 sesji w tygodniu). Istotnym założeniem w psychoterapii psychoanalitycznej jest istnienie nieświadomości (nieświadomych konfliktów, myśli, uczuć czy mechanizmów) oraz analiza tzw. przeniesienia czyli relacji pomiędzy terapeutą a pacjentem, co ma prowadzić do zrozumienia i przepracowania trudności interpersonalnych oraz „wewnątrzpsychicznych” pacjenta. Ważną częścią pracy psychoanalitycznej jest sięganie do dzieciństwa oraz wczesnych relacji pacjenta z ważnymi dla niego osobami (głównie rodzicami, rodzeństwem), co pozwala głębiej zrozumieć współczesne trudności i umieścić je w szerszym kontekście. Podstawową ideą psychoterapii psychoanalitycznej jest badanie funkcjonowania własnego umysłu oraz stopniowe pogłębianie rozumienia siebie. Terapia ta nie daje gotowych odpowiedzi ani rozwiązań, pomaga natomiast dojść samodzielnie do owych rozwiązań, poprzez zrozumienie istoty trudności które blokują rozwój człowieka. Psychoterapia psychoanalityczna to terapia dla osób ciekawych siebie i zmotywowanych do długoterminowej, głębokiej pracy nad sobą.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna:
W koncepcji poznawczo-behawioralnej szczególną rolę przypisuje się myślom i działaniom. Człowiek postrzegany jest jako samodzielny podmiot, który przetwarza wiadomości napływające do niego ze środowiska i wytwarza odpowiednią reakcję. Psychoterapia poznawczo-behawioralna skupia się głównie na diagnozie i zmianie dysfunkcyjnych przekonań i zachowań utrudniających codzienne funkcjonowanie. Na początku ustalony zostaje jeden problem, który będzie przedmiotem terapii. Terapeuta uczy pacjenta konkretnych procedur i w ten sposób po pewnym czasie pacjent staje się terapeutą dla samego siebie. Pacjent wykonuje prace domowe, które są przedłużeniem edukacji, która odbywa się na terapii. Ważną rolę pełnią również eksperymenty behawioralne, które mają na celu zebranie danych dotyczących siebie i świata albo ćwiczenie nowych umiejętności w praktyce. Psychoterapia poznawczo-behawioralna ma jasną strukturę i jest nastawiona na konkretny cel. Najczęściej jest to psychoterapia krótkoterminowa.